Restaurant I

Dziękuje wam za już ponad 17 000 wejść, oraz wszystkie komentarze.

Paring: Reituha

Beta: Envy (taa znowu zmieniłam) 26.05 poprawka by Momo

Uwagi: Jedno, może dwa brzydkie słowa i nic więcej.

Od autora: Obiecana seria dla Akiry-senpai. Mam nadzieje, że Ci się spodoba i przepraszam jeszcze raz, że tak krótko. Opowiadanie jest pisane na podstawie artów Kaze-pon ( link do obrazków tutaj) . Część pomysłów jest z jej komiksów, a resztę domyśliłam już sama. Mam nadzieje, że wam się spodoba i życzę miłego czytania.

Blondyn przechadzał się po mieście nie bardzo mając co ze sobą zrobić. Już od jakiegoś czasu szukał pracy, jednak nie mógł znaleźć nic odpowiedniego dla siebie. Idąc dalej zaciągnął bardziej kaptur na głowę, po czym włożył ręce do kieszeni. Szedł pogrążony we własnych myślach, kiedy nagle jego uwagę przykuła kartka wisząca na drzwiach restauracji, nad którymi wisiał baner z napisem „the GazettE restaurant”. Kartka zaś głosiła:

Poszukujemy barmana.

Więcej informacji w środku.

Zaciekawiony postanowił wejść do środka…

Kai robił coś dalej w kuchni. Kouyou, Yuu i Takanori siedzieli razem przy barze i grali w pokera, nie mając co robić. Był środek tygodnia. Za pół godziny mieli zamykać lokal, przez co był w tej chwili opustoszały.

- Oj Kouyou, coś ci dzisiaj nie idzie. – uśmiechnął się swawolnie zza baru czarnowłosy chłopak ubrany w białą koszulę i czarny fartuch.

- To nie jest zabawne… - siedział prawie całkiem nagi na barowym krześle. Miał na sobie tylko buty, czarny fartuch i muszkę na szyi, przez co wyglądał niczym chłopaczek z host clubu.  Shiroyama wraz z Matsumoto znowu wykorzystali fakt, iż jest całkiem beznadziejny w pokera. Przez to męczyli go różnymi zadaniami za każdym razem, kiedy przegrywał.

- Znowu przegrałeś, Kouyou. – czarnowłosy oparł się o ladę zalotnie spoglądając na rudowłosego.

- Teraz pora na zadanie ode mnie. – stwierdził brązowowłosy słowik, który śpiewał w tym lokalu. Również siedział na barowym krześle z założoną nogą na nogę. - Masz pocałować pierwszą osobę, która tutaj wejdzie. I nie zapomnij potrząść swoim tyłeczkiem. – Takanori zachichotał trzymając w dłoni kieliszek czerwonego wina.

- Och ty… Mała dziwko…

I nagle jak na jego nieszczęście zadzwonił dzwonek oznajmiający przybycie kolejnego gościa.

- Przepraszam… - był to blondyn z dziwną opaską na nosie. Ubrany był w bluzę i jeansy.– Hej! – przywitał się wchodząc do środka i rozglądając się dookoła.

- C h ł o p a k… - jęknął panicznie Uruha widząc nowego gościa.

- Idź! – odparł kelner wraz ze śpiewakiem z pociesznymi minami.

Byli ciekawi co z tego wyniknie.

- To w czym mogę pomóc? – zaczął Kouyou stając przed nieznajomym. Ani na chwile nie dał po sobie poznać, że to wszystko mu się nie podoba. „Dlaczego?!” wołał do siebie w myślach. W tej chwili miał ochotę zabić Takę. Jednak najpierw udowodni mu, że nie jest tchórzem.

- Em… Eto… No… - próbował zacząć blondyn nieco skrępowany niecodziennym ubiorem kelnera.

Przez chwile myślał, że ma omamy. Nie mógł się na niczym skupić. Rudowłosy przyglądał się chłopakowi dochodząc do wniosku, że nie jest tak źle. Mógł trafić przecież na jakiegoś obleśnego czterdziestolatka, a trafił na chłopaka prawdopodobnie w swoim wieku.

- Eeee… Ja… Ja zobaczyłem…Ogłoszenie… Ekhm… na drzwiach… Wiesz… Eee… - próbował sklecić jakieś zdanie jednak nie bardzo mu to szło, ponieważ nie mógł przestać gapić się na chłopaka.

Zaledwie znał go chwilę, a już tracił dla niego głowę. Serce zabiło mu mocniej.  Shima chcąc dopełnić obietnicy zbliżył się z lekkim uśmieszkiem do chłopaka i złączył ich usta w pocałunku.

- Dajesz skarbie, z języczkiem! – zawołał Takanori dopingując kelnera.

Yuu stał za barem czując jak go wręcz zżera zazdrość od środka.

Akira stał zaskoczony z nieznacznymi rumieńcami na policzkach. Był wręcz oczarowany tą pieszczotą. Przecież nie co dzień się zdarza, aby tak diabelnie przystojny półnagi kelner całował cię ot tak i to jeszcze w taki sposób. Czuł mięciutkie i słodkie wargi rudowłosego, które bawiły się jego ustami. Swoim zwinnym języczkiem rozchylił je i delikatnie wsunął koniuszek dotykając jego języka. Blondyn odwzajemnił pocałunek. Kiedy skończyli chłopak odskoczył od niego jak oparzony.

- Przepraszam! – powiedział, po czym prawie biegiem uciekł na zaplecze.

Blondyn spoglądał przez chwilę tęsknym wzrokiem w tamtą stronę. Był zaskoczony takim przywitaniem, ale bardzo chętnie zgodziłby się na takie przywitania za każdym razem. Jeszcze przez moment stał lekko się rumieniąc i myśląc o rudowłosym kelnerze.

- Chyba się zakochałem... – powiedział cicho sam do siebie dalej stojąc w tym samym miejscu.

- Hej ty? Słyszysz mnie? – nagle z zamyśleń wyrwał go głos bruneta, z idealnie ułożonymi włosami, ubranego w ekstrawaganckie ciuchy.

- Eh? – dopiero po chwili jak gdyby się ocknął po wszystkim. Spojrzał pytająco na dość niskiego chłopaka.

- No do ciebie mówię. Ech… Na początek się przedstawię, skoro jest duże prawdopodobieństwo, że będziesz tutaj pracować. Jestem Takanori Matsumoto aka Ruki i zapewniam tutaj gościom rozrywkę czarując ich moim cudownym głosem, a ten tutaj to Yuu Shiroyama, znany bardziej jako Aoi, jest kelnerem, a … - chciał dalej mówić jednak nagle z kuchni wyszedł kucharz na co wskazywał jego strój.

Średniego wzrostu brunet ubrany był w biały kucharski kitel. Na głowie miał zawiązaną chustę, która pomagała mu okiełznać długie włosy. Chłopak rozejrzał się gniewnie po sali trzymając nóż w ręce. Przez to wyglądał niczym jakiś psychopatyczny morderca.

- Co się tutaj dzieje?! Znowu się obijacie! – Shiroyama wraz z Matsumoto stali wystraszeni.

- Dobry wieczór. – zaczął trochę niepewnie. - Bo ja... Przyszedłem w sprawie ogłoszenia. – powiedział również nieco wystraszony blondyn.

- Ach tak. – brunet od razu się rozpromienił.– To wspaniale. Już od dłuższego czasu szukamy kogoś na barmana. Masz w tym jakieś doświadczenie?

-Tak.

Kiedyś skończył kilka kursów oraz z pracował w kilku takich miejscach. Jednak krótko dane mu było pracować, ponieważ zazwyczaj zatrudniali go tylko na 3 miesiące.

- No, to jeszcze lepiej. A poza tym to jestem Yutaka Tanabe. Szef i kucharz w tej restauracji.  Jeśli masz czas to możemy od razu załatwić wszystkie formalności. Dzisiaj już nie popracujesz, bo niedługo zamykamy, ale jeślibyś dał radę, to możesz zacząć pracę już od jutra. – zaproponował.

- To świetnie. – odpowiedział.

Mimo wszystko brunet wydał mu się miłą osobą, jednak wyłącznie jak się uśmiechał pokazując dołeczki w policzkach.

- No, to chodźmy do biura. A wy już zostawcie Kouyou w spokoju i zabierzecie się lepiej za sprzątanie. – rozkazał pozostałej dwójce, po czym udał się w stronę drzwi od biura, które znajdowały się we wnęce.

Otworzył je kluczem, po czym wpuścił do środka Akirę, sam wchodząc za nim.

W międzyczasie Uruha zamknął się na zapleczu i nie zamierzał stamtąd wychodzić. Usłyszał, że ktoś o czymś rozmawia, jednak nie słyszał żadnych szczegółów. Siedział tak dopóki wszystko nie ucichło, a gdy już się tak stało wychylił ostrożnie głowę zza drzwi, jednak na sali już nikogo nie było. Odetchnął z ulgą, po czym szybko wszedł za bar i zabrał swoje ubrania. Następnie z powrotem zniknął za zapleczem, skąd udał się dalej do ich szatni. Było to malutkie pomieszczenie z kilkoma prostokątnymi szafkami na kluczyk oraz stojącą ławką na przeciwko nich. Zamknął się tam i zaczął się z powrotem ubierać. Założył na siebie bieliznę, po czym przebrał się w normalne ciuchy, które wyciągnął ze swojej szafki. Jego zmiana i tak się skończyła, więc mógł już sobie iść do domu. Jakoś nie miał ochoty na razie tutaj dłużej zostawać. Był zły, że znowu dał się wplątać w tę głupią zabawę. Jedyne, czego teraz chciał to wrócić do domu, zjeść kolacje, wykąpać się i pójść spać do swojego łóżka. Co też potem uczynił.

***

Akira w całkiem dobrym humorze wrócił do domu. Udało mu się już załatwić wszelkie formalności i już od jutra mógł zacząć pracować. Cieszył się, że w końcu udało mu się znaleźć jakąś stałą pracę i to w taki fajnym miejscu.  Jednak przez cały czas nie mógł zapomnieć o rudowłosym kelnerze. Żałował, że nie dowiedział się jak ma na imię, ale obiecał sobie, że jutro się tego dowie. Postanowił od razu pójść spać. Musiał się w końcu wyspać do pracy. Rozebrał się do bokserek, po czym położył do łóżka i od razu zasnął, śniąc o rudowłosym.

Wstał wcześnie, aby na pewno być na czas w pracy. Najpierw wziął szybki prysznic, po którym ogolił twarz i wysuszył włosy, a następnie przebrał się w czyste ubrania. Potem udał się do kuchni, gdzie jak co rano zrobił sobie kawę w swoim ulubionym niebieskim kubku z kaczuszką, który teraz kojarzył mu się z rudowłosym kelnerem. Do tego uszykował sobie dwie kanapki.

Zabrał ze sobą torbę z koszulą do przebrania. W końcu miał być barmanem w restauracji, więc musi dobrze wyglądać. Wyłącznie przed  n i m, pomyślał. Bardzo zależało mu, aby zrobić na kelnerze dobre wrażenie. Bardzo chciał go bliżej poznać. Chwilę później ubrał buty i zarzucił na czarną bokserkę skórzaną kurtkę, po czym gotowy wyszedł z mieszkania. Wręcz radosnym krokiem szedł w stronę restauracji. Akurat nie było to zbyt daleko, więc mógł spokojnie się przejść. Po pół godzinie dotarł do swojego nowego miejsca pracy. Mimo wszystko był nawet przed czasem. Yutaka powiedział mu wczoraj, że ma wchodzić bocznym wejściem, więc tak zrobił.

- Pomogę. – zaproponował widząc bruneta niosącego skrzynki z towarami.

Zdążył zauważyć, że oprócz nich jeszcze nikogo z pozostałych pracowników tutaj nie było.

- Och, Akira. Miło cię widzieć. Zanieś to do chłodni. Przyszła też również nowa dostawa alkoholi i kawy oraz napoi, więc będziesz musiał to sobie zabrać do baru. – podał blondynowi skrzynkę a sam zabrał kolejną.  

- Dobrze. – odpowiedział.

We dwójkę zaczęli wypakowywać świeży towar. Po jakieś pół godzinie zaczęła przychodzić reszta pracowników.

- Dzień dobry! – przywitał się Takashima wchodząc do lokalu.

- Witaj Kouyou! – odezwał się Tanabe mijając kelnera w przejściu – Zobacz, znaleźliśmy nowego barmana. Jest bardzo miły i naprawdę pomocny. Już od samego rana mi pomaga. – odparł wniebowzięty z powodu nowego pracownika Tanabe.

Właśnie szedł do kuchni niosąc skrzynkę z warzywami.

- Och naprawdę? To fajnie. – odparł idąc dalej do szatni.

Nagle jednak ktoś przed nim stanął.

- Hej! Jestem Akira. – blondyn przywitał się nonszalancko widząc rudowłosego.

Nie jest fajnie, pomyślał Kouyou. Miał ochotę się w tej chwili zapaść pod ziemie. Nie należał do takich, którzy całują się z każdym. Nie miał pojęcia, co o nim może sądzić Akira. Chociaż dowiedział się przynajmniej jak ma na imię. Natychmiast poczuł, jak jego policzki robią się czerwone.

- H...hej. - odpowiedział speszony, po czym szybko zniknął gdzieś w szatni.

- Hę? – blondyn spojrzał zdziwiony w stronę, w którą poszedł kelner.

I dalej nie wiedział jak ma na imię. Trochę zawiedziony poszedł ze skrzynką do chłodni.

- Och, cześć kochanie! Coś się stało Kouyou-chan? -  zapytał Matsumoto widząc rudowłosego z zaskoczoną miną.

- Co on tutaj robi? – zapytał z niemałym zdziwieniem.

- Kto? Masz na myśli Akirę? To właśnie nasz nowy barman. Nie cieszysz się? – stanął obok niższego kładąc mu rękę na ramieniu.

- Taka… Mógłbyś chociaż już się ubrać. – stwierdził, patrząc na Matsumoto, który bez skrępowania stał przy nim w samych bokserkach.

- Powinieneś się cieszyć! Nie każdy ma okazje podziwiać takie widoki. – obrócił się teatralnie wokół własnej osi, po czym zgodnie z prośbą Shimy zaczął się ubierać.

Kouyou wyciągnął z torby białą koszulę, muszkę i kamizelkę. Przebrał się i na koniec założył swój kelnerski fartuch. Akurat, kiedy chciał iść do szatni wszedł Shiroyama.

- Oh Kouyou-chan stęskniłem się za tobą. Wczoraj tak nagle wyszedłeś. – czarnowłosy od razu przytulił go na powitanie.

- Oj nie przesadzaj Yuu. Nie widzieliśmy się zaledwie dziesięć godzin. Mógłbyś mnie już puścić, bo chciałbym iść ogarnąć salę.

Kiedy blondyn skończył już pomagać Tanabe z towarem poszedł się przebrać. Ubrał na siebie czarną koszulę, poprawił włosy uśmiechając się do swojego odbicia w lustrze, po czym poszedł na salę. Dumnie stanął za barem rozglądając się przed siebie, gdzie znajdowały się stoliki. Na samym końcu zaś był niewielki podest, na którym stało pianino. Dopiero teraz miał okazję dokładnie przyjrzeć się pomieszczeniu. Ściany do połowy były okryte ciemnobrązową boazerią. Od góry zaś były pomalowane na wiśniowy kolor. Wzdłuż ścian powieszone były eleganckie kinkiety, a na środku dodatkowo wisiał wielki kryształowy żyrandol. Krzesła i stoliki również były wykonane z ciemnego drewna. Na blatach leżały kremowe obrusy udekorowane wazonami ze świeżymi kwiatami oraz świecznikami. Wszystko ze sobą idealnie współgrało tworząc elegancką całość. Jednak Suzuki już po chwili przestał zwracać uwagę na kolejne szczegóły wykończenia wnętrza całkowicie skupiając się na rudowłosym kelnerze, który właśnie poprawiaj obrus wypinając się lekko swoim zgrabnym tyłeczkiem akurat w jego stronę. Oparł się dłońmi o blat baru i lekko się uśmiechając przyglądał się chłopakowi.

Po jakieś godzinie zaczęli się pojawiać goście. Ludzie przychodzili na kawę, albo by zjeść lunch.

Shima z początku starał się jak najbardziej go unikać. Jednak po kilku nieudanych próbach poddał się. Nie był w stanie go unikać, ponieważ o wszystkie napoje dla gości musiał za każdym razem prosić blondyna. Był totalnie rozkojarzony. Mimo, że starał się jak najbardziej  skupić na pracy, to i tak ciągle Akira zaprzątał mu myśli.

Tego dnia był dość umiarkowany ruch. Gość nie było ani za dużo ani za mało, więc mieli co robić, ale nie przepracowywali się zbytnio.

- Poproszę jedną kawę. – powiedział Uruha trochę niechętnie podchodząc do baru.

- Tak, ale poczekaj. –  zawołał go blondyn, kiedy to kelner zamierzał pójść gdzieś na bok.

Jak na razie nie widział więcej klientów do obsługi a poza tym na sali jeszcze był Yuu.

- Jeśli chodzi o wczoraj to zapomnij o tym. To było tylko głupie zadanie wymyślone przez Matsumoto. – zaczął się tłumaczyć unikając wzroku blondyna.

Cały czas czuł się jak ostatni idiota po tym co wczoraj zrobił.

- Zadanie? –  odparł nieco zawiedziony blondyn. – Nie podobało ci się to?  

Na to pytanie kelner spąsowiał. Speszony spuścił głowę chowając twarz za rudą grzywką.

- Mógłbym prosić o tą kawę, bo goście czekają. - starał się zacząć zupełnie inny temat.

- Proszę. – podał mu gotowy napój. – Jak będziesz miał chwilkę to proszę, przyjdź tutaj. – uśmiechnął się. – Chciałbym z tobą trochę porozmawiać Kouyou-chan.

Shima odburknął coś pod nosem i zabrał kawę, którą następnie zabrał do gości.

Wieczór mijał wszystkim na obsługiwaniu klientów przy akompaniamencie pianina i anielskiego śpiewu Rukiego, który dosłownie czarował gości.

Po godzinie dwudziestej pierwszej goście zaczęli już powoli opuszczać restaurację, a pół godziny później nie było tam kompletnie nikogo.

Akira właśnie mył szklanki i kieliszki, kiedy to Kouyou kończył wycierać stoły. Nie było już żadnego z gości i powoli wszyscy już szykowali lokal do zamknięcia.

- Może się napijesz? – zaproponował Suzuki, który zaczął już przyszykowywać drinka.

Nie to, że chciał go upić, czy coś takiego. Po prostu chciał się napić drinka z „kolegą” po całym dniu pracy

- Hmm.. – usiadł na jednym z barowych krzesełek. Co jak co, ale alkoholu to nie potrafił odmówić. – To zrób mi coś dobrego, barmanku. – zaśmiał się, lekko opierając dłonie o blat baru.

- Już się robi. – odrzekł z uśmiechem, kończąc przygotowywać trunek. – Proszę.

Postawił na blacie szklankę z krwawą mary. Udało mu się dowiedzieć, że to ulubiony drink kelnera.

- Och, dziękuje. – był zaskoczony, że akurat zrobił jego ulubiony, mimo, że nic mu nie powiedział.

- Wiesz, że mi się podobasz? – po jakimś czasie powiedział barman trzymając już chyba trzeciego drinka w dłoni.

Na razie był tylko lekko upojony. Do bycia pijanym jeszcze mu trochę brakowało.

- Wiem tylko, że jesteś już pijany. – zażartował spoglądając na blondyna, przy czym lekko się rumienił. Jednak po tym, co wypili nie mogli być pijani. Dopił resztę swojego drinka. – Niestety, na mnie już czas. – spojrzał na zegar, który wskazywał 23:30. – Dobranoc, Akira. – mimowolnie uśmiechnął się do barmana. - Dobranoc wszystkim! Ja już wracam do domu. – zawołał do reszty. Zwyczajowo poszedł się przebrać, po czym zadzwonił po taksówkę. Wprawdzie nie był aż tak pijany, aby nie dojść do domu, ale był już znacznie zmęczony po pracy i po prostu nie miał siły iść na piechotę ani tłuc się metrem o tak późnej porze.